Ne zamandır çılgın gibi iş arayıp bi baltaya sap olamayınca umutlarımın tükendiği noktayı işaretleyip sonsuz çizgi geçirmiştim o noktadan. Artık sabrımın sonunda halay çekiyor, sabrımın sonunda zırıldıyordum. Babam benim şımarık bir çocuk olmamda en önemli karakterdir, çünkü hala benim "yurtdışındaki" okuluma devam etmemi istiyor. Oysa ben çoktan vazgeçtim. Sıkılıyorum ben orda. Yaz da geliyor. Alemin soğuk sıçık ülkesine geri dönmek istemiyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder