Tamamen babamdan geçen bir alışkanlık olduğunu bilsem de saatli maarif takvimi yazılarını okumaktan epey hoşlanıyorum, bir nevi geleneksel bir hava katıyor bence duruma. Uzay çağı falan demeden tek kapılı buzdolabı günlerini anımsatıyor bana. Kafa kağıdım yaş konusunda bana torpil yapsa da içimde bir dinazor kadar yaşlı ruh barındırıyorum.
Mutfağa uğradım az önce.
Günü geçmiş bir takvim yaprağı vardı masanın üzerinde. İlginç bir cümle vardı; "Alkış zayıfların amacı ve sonudur." Colton isimli bir adam söylemiş. Tam adı Charles Caleb Colton, ingiliz asıllı bir yazar ve düşünür. Birçok özlü sözü var, günün sözü olabilecek kıvamda. Düşündüm ki eğer alkış zayıfların amacı ve sonuysa bazı insanların alkışlarla yaşaması garip bir paradoks. Yani herkes alkışı, alkışlanmayı takdir edilmeyi sever değil mi? Sırf öldükten sonra da anımsanmak için böyle baba sözler eden insanlar var mesela. Eminim bu adamlar da içki sofralarında böyle özlü laflar edilince alkışlanmışlardır. Bravo üstat, iyi düşündün! gibi pohpohlanmışlardır, Winnie The Pooh diyesim geldi.
...
Aslında özlü sözler çok acaip. Bi aralar çalıştığım çokkatlı eğitim kurumunun gözde hocası sonradan kariyer danışmanı oldu kendisi, bir adamcağız vardı. Sırf daha iyi şartlarda yaşayabilmek, iyi marka bir arabaya binebilmek için böyle süslü lafların çıktısını alır o çokkatlı eğitim kurumunun duvarlarına çiçekli böcekli posterler eşliğinde asardı. Becerdi de kerata. Pek sevmezdim kendisini.
...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder